اشعار

از ابــتـدای گــدا بــودنـم گــدای تـوأم            غــلام زاده‌ام و نــوکــر ســرای تـوأم

ز کودکی فـقـط از کوچه تو رد شده‌ام            غـریـبگی نکـن ایـنـقـدر! آشـنای تـوأم

مرا بزرگ نکن! کوچکت شدم کافیست            طلا برای چه وقتی که خاک پای توأم؟!

به آفـتـاب قـیـامت چـکـار دارم مـن؟!            هـزار شـکـر که در سایۀ عـبای تـوأم

دخـیـلم و به ضـریح جدید بـسـته شدم            برای هـیچـکـسی نـیـسـتـم برای تـوأم

پرم شـکـسـته پـر دیگری تـفـضل کن            هــوایـی ســحـر گــنــبـد طـلای تــوأم

به کـربـلا و مـدینه به کـاظـمین قـسـم            گـدای دربـه در شهـر سـامـرای تـوأم

چقـدر خـوب که پای شماست نـوکریم
خـوشم که سـفره نشین امام عـسکـریم

به آب خشکی لبهای تو شرر زده است            تمام حرف دلت را دو چشم تر زده است

شـبـیه فـاطمه دسـتار بر سرت بـستی            چه زهر بود که آتش به فرق سر زده است؟!

تمام صورت و دشـداشه تو خاکی شد            زمانه بر رخت از کربلا اثر زده است

تمام حجره برایت گریز سوختن است            غمی به روی دلت سقف و فرش و در زده است

اگرچه شهر غـریبی ولی کـفـن داری
نـرفـتـه‌ای تـه‌ گــودال پـیـرهـن داری

مثل بغـض از وسط حـنجره برخاسته‌ایم            همچو اشک از غم یک خاطره برخاسته‌ایم
با دو صد حاجت و درد و گره برخاسته‌ایم            بـه هـواى حـرم سـامــره بـرخـاسـتـه‌ایـم

روضۀ غـربت تـو حـال عـجـیـبـى دارد
هرکه نامش حسن است ارث غریبى دارد
جان به قربان دلت جان به فـداى سر او            فـرق ها داشـت نـگـاه تو و چـشـم تـر او
که تـفاوت بکند، هـمسرتو … هـمسر او            طعـنه بـسـیـار شـنـیـده دل غـم پـرور او
حسن سامره صحن حرمت محترم است
حسنى بین بقیع است که او بی‌حرم است
یاحـسن، آه تـو پـرداخـتـنـى مـی‌خـواهـد            یا حسن، داغ تو بر سـر زدنى می‌خواهد
یا حسن، نام تو دور از وطنى می‌خواهد            یا حسن، روضۀ تو سوخـتـنى می‌خواهد
دل تو تنگ مدیـنه است که دلگـیر شدى
مادرى هستى عـزیزم تو اگر پـیر شدى
خانه کوچک تو هیچ کم از زندان نیست            خالى از آمدن و رفـتـن زنـدانـبان نیست
بین یک مشت نگهبان که بوى ایمان نیست            زنـدگى با زن و بچه بـخـدا آسـان نیست
خانه‌ات امنیت از دست نگهبانان داشت؟
واقعاً ایـمـنى از حـمله نـا اهـلان داشت؟

قسمت این بود از این داغ تو را هم دادند            به تو هم مـوى سپـیدى و قـدى خم دادند
در جـوانى پـسـر فـاطـمـه را سَـم دادنـد            به لـب خـشـک تو از جـام مُـحـرّم دادند
عطش پیکـر مسـمـوم تو می‌گفت حسین
نفس تـشـنۀ حـلقـوم تو می‌گـفـت حـسـین
پـسرى داشـتى و آب به لبهاى تو ریخت            لحظه تشنگی‌ات گریه به غمهاى تو ریخت
اشک بالاى سر پیکـر تـنهاى تو ریخت            خاکها بر سرش از ماتم عظماى تو ریخت
روى زانوى پسر بودى و عطشان نشدى
حسن فاطمه صد شکر که عریان نشدى
پـسـرى داشـتـى و زود کــفـن کـرد تـرا            کفن فـاخـر و شـایـسـته به تـن کـرد تـرا
درخـور شـأن تو تـشـیـیع بـدن کـرد ترا            تیربـاران چه کسى مثل حـسن کرد ترا؟
نیـتـم بـود حـسـیـن و ز کـفـن مـی‌گـفـتـم
نـاخـودآگـاه هـمـش یـاد حـسـن مـی‌افـتـم

به شوق از تو سرودن حروف جان بدهند            اگر اجازه مـدحـت به این زبـان بدهند
تـمام ثانـیه‌هـا گـریه بر غـمـت کـردنـد            که تسلیت به دل صاحب الزمان بدهند

تنت میان تب است و دو دست لرزانت            ستون عرش خـداونـد را تـکـان بدهـند
ســؤال کــرده‌ام از نــام قــاتــلـت امــا            مقاتل حسـنی کـوچه را نـشـان بـدهـنـد
هجوم بر جگرت بُـرده زهـر با مسمار            خدا کند به جگـر گوشه‌ات امان بدهـند
چقدر کاسه خودش را روی لبت زد تا            عنان مرثـیه‌ات را به خـیـزران بدهـند
تقاص جان ‌تو را زهر می‌دهد؟ هرگز            تقـاص جان تو را خولی و سنان بدهند
به سمت روضۀ سر می‌دوند مصرع‌ها            اگر اجازۀ روضه به روضه‌خوان بدهند
دوید خواهـر او تا سر از تـنـش نبـرند            سـر بـریـدۀ او را به این و آن بـدهـنـد
عبا و پیـرهـنش را که گـرگ‌ها بُـردند            عقیق سرخ‌ یـمن‌ را به دشـمنان بدهـند

دوباره خون شده قلبت دوباره تر شده چشمت            چقدر غم زده چون شام بی‌سحر شده چشمت

دو ماه در غـم اجداد و بعد در غـم مادر            و امشب اشک‌فشانِ غـم پدر شده چشمت

کسی اگـر که ندانـد خـودم بـد است ندانم            چقدر پیش بدی‌های من سپر شده چشمت

برای ماست که هـمواره بیشتر شده آهت            برای ماست که همواره شعله‌ور شده چشمت

ز ناله‌های تو در هر فراز ناحیه پیداست            ز گریه‌های شب و روز، خونجگر شده چشمت

دلیل گریهٔ خونبار تو مگر که جز این است            که مثل فاطمه مجروح میخ در شده چشمت

دلیل گریهٔ خونبار تو مگر که جز این است            که بین قافـله با عمه همسفر شده چشمت

برای حنجر گلگون برای چشم پُر از خون            چقدر خون شده قلبت چقدر تر شده چشمت

پسر زِ غصّه فقط ناله از جگر می‌زد            کنارِ حُجـره به سر از غـمِ پدر می‌زد

پـسـر بـه یـادِ بـدن لـرزۀ پـدر گـریـان            پدر زِ زهر روی خاک بال و پر می‌زد

برای غربتِ مسمـومِ سامرا جا داشت            هزار چـاک به پیـراهـنـش اگر می‌زد

گَهی به حالِ پریشان خاک سر می‌ریخت            گَهی به سینۀ سوزان به روی سر می‌زد

شبیهِ دخترِ ویران نشیـن به شهـرِ شام            که سر به خشت زِ دیدارِ طشت زر می‌زد

شبیهِ طفلِ یتیمی که بر سر و صورت            زمـانِ بـر سـرِ نـی دیـدنِ پـدر مـی‌زد

به لبِ خشکِ تو انگار که باران می‌خورد            آب می‌خوردی هِی ظرف به دندان می‌خورد

پسرِ کـوچک تو مـانـده چـه سـازد با تو            زهر وقتی که بر این سینه سوزان می‌خورد

آه می‌سـوخـت از این آه دو تا گـونـۀ او            نفست تا که برآن چهرۀ گریان می‌خورد

فقط از کنده و زنجـیر و فلک خالی بود            ورنه این حُجرۀ پُر درد به زندان می‌خورد

بارها شد که تو پـیـچـیدی و اُفـتاد سرت            بارها خاک بر این زلف پریشان می‌خورد

پسرت ایـنـطرف و مـادرت آنـسو افـتاد            دستهاشان به سر از آه حسن جان می‌خورد

دیدی از بسترِ خود شام و سَر و آتش را            آنهمه زخم که از بام به طفلان می‌خورد

یک به یک با سرِ خود روی زمین می‌خورد            ضربِ شلاق که بر پشت و گریبان می‌خورد

خیره بر چشمِ پدر بود نفهمید که سوخت            آشتی را که بر آن دخترِ بی‌جان می‌خورد

به آسـمـان نـرسـم تا هـوایـی‌ام نکـنی            کجا روم من اگـر سـامـرایی‌ام نکـنی

بگو میانِ گـدایانِ خویش جایی هست            نگاه بر مَن و بی دست و پایی‌ام نکنی

بقیع، پـنجـره فـولاد، کنجِ شـش گوشه            خوشم به این دوسه جا هرکجایی‌ام نکنی

تمام دلخوشی‌ام خلوتی‌ست کنج سردابت            اسیـر این شب سـردِ جـدایـی‌ام نکـنی

هنوز از سـفـر اربعـین مـریضِ توأم            دوا نـدارم اگـر کــربـلایـی‌ام نـکـنـی

نگاه کن به بـزرگی خود ولی نظری            بـه طـرزِ نـابـلـدیِّ گــدایـی‌ام نـکـنـی

غریبِ شهر مرا کُـشت آتشِ جگـرت            مرا بـبـر که بـمـیـرم به خـانۀ پـدرت

برخیز و ببـین عاقـبت و آخرمان را            لبهای ترک خورده و چشم ترمان را

برخیز که از باغ خزان خورده ببینی            گـل‌هـای کـبــود آمـدۀ پـرپـرمــان را

در آتـش خـیـمه دل من رفـت مـدیـنه            آمـد نـظـرم ســوخـتـن مــادرمـان را

بعد از تو و عباس حرم رفت به غارت            طوفان سـتم بُرد زر و زیـورمان را

کم بـود بیـفـتـم به خـدا از روی ناقـه            بر نیـزه که دیدم سـر آب آورمان را

در امـنـیت کـامل چـشـمان تو بـودیم            با نیـزه گرفـتـند که دور و برمان را

یک شهر به ماخیره و من خیره به چشمت            دیدی تو خودت از روی نی محشرمان را

جان دادن ما در ملا عام طبیعی است            هر چند نبرده‌ست کسی معجرمان را

از شام همین قـدر بگویم که شکستند            با ضرب لگـد شاخۀ نیـلـوفـرمان را

در فکر ربابـیم هـمه گر چه گرفـتـیم            گهـواره چـوبـی عـلی‌اصغـرمـان را

من نیمه‌جان زِ داغ تو در این سفر شدم            در هجـر تو بـبـین چـقـدر پیـرتر شدم

من آب رفـته‌ام! تو مرا می‌شـناسی‌ام؟            از داغ هجـر تو بنگـر خونجگـر شدم

از غصه آب شدم! مرا می‌شـناسی‌ام؟            من زینـبم! اگر چه کمی مختصر شدم

آن زینـبم که بی‌تو نکـردم شبی سحـر            چون شمع، آب، بی‌تو به شام و سحر شدم

سنگـین‌ترین مصیـبـتم این بود بعدِ تو            با قـاتلانِ سـنگ دلـت هـمـسـفـر شـدم

از کوچه‌های شام چه گـویم برای تو؟            آماجِ سنگ و طعـنۀ هر رهگـذر شدم

هر جا که تـازیـانه به اطـفال می‌زدند            بـا یـادِ مـادرم تَـنِـشـان را سِـپـر شـدم

دراین سفر افغان و زاری كارِ من بود            با خون دل چشم انتظاری كارِ من بود

یك كارون غم بود و من هم یك پرستار            در شامِ مـاتم غـمگـساری كارِ من بود

مــی‌سـوخــتـم بــا نــالــۀ دردانــۀ تـــو            بـهـرِ رقـیـه بـی‌قـراری كـارِ مـن بــود

من بـودم و افــغـان و زاری یـتـیـمـان            این اضطراب و دل فكاری كارِ من بود

تا كـودكـانت را نـشـانـه رفـت دشـمـن            بودم سپر چون جان نثاری كارِ من بود

می‌سوخت چشمم از شرارِ ضربِ سیلی            گریان شدن با چـشم تاری كارِ من بود

من بودم و سجاد تو در سوز و در تب            در این سفر شب زنده داری كارِ من بود

یك لحظه‌ام پیـش دشمنت ساكـت نبودم            با خواندن آن خطبه یاری كارِ من بود

گر لحـظـه‌ای جـسمِ كـبـودم را بـبـیـنی            گویی چو مـادر پاسـداری كارِ من بود

من پـیـام آورِ تــوأم بـرخــیــز            مـونـس و یـاورِ تـوأم برخـیـز
مـیـزبـانی کن، ای تـنِ بـی‌سر            زیـنـبـم، خـواهـرِ توأم برخـیز

یـادگـار از غــروبِ عـاشــورا            مـانـده از لـشـکـرِ توأم برخیز
هـمـه جـا بـود نـامِ تـو بـه لـبـم            یا حـسـین، مـنـبرِ توأم برخـیز
روضـه‌خـوانِ تـمــامِ گـل‌هـای            نـیـلـی و پـرپـرِ تـوأم بـرخـیـز

گرچه از غـصّه‌ها خـمـیدم من
شـکـر، تـا کـربـلا رسـیـدم من

رفته‌ای تو اگر چه، خواهر ماند            پـای تو، تا به روز آخـر مـاند
تو شدی کـشته، من اسیـر شدم            تا به جا، مکـتبِ پـیـمـبـر مـاند
کـوفـه، در مـجـلـسِ عُــبـیـدالله            خطبه خواندم چنان که، او درماند
دادم عـبـاس، مـعـجـرم را نـه!            به سرِ تو قـسم که معجـر ماند
گرچه از خون و خاک رنگین شد            چــادرِ یـادگــارِ مــادر مــانــد

گریه کردم ز بس، زمین تر شد
چـشـم‌هـایـم شـبـیــهِ مـادر شـد

گـلِ زهـــرایـم و گــلاب شــدم            بـعـد پــنـجــاه سـال، آب شــدم
صـبـر را مـن زِ پـا در آوردم            در فـراقـت ز بس عـذاب شـدم
خیز و بنگر، خمیده چون مادر            زیـرِ این بـارِ بـی‌حـسـاب شدم
هـم نـگـهــدارِ دخـتــران بـودم            هــم انــیـسِ غــمِ ربــاب شــدم
بـدتـرین خاطـره همین بس که            واردِ مـجــلــسِ شــراب شــدم

خیزران که روی لبت می‌خورد!
کاش بر چشمِ زینبت می‌خورد!

تا رسیـدم به شهـرِ شـام حسین            زندگی شد به من حـرام حسین
هرچه می‌شد به شهرشان دیدم            جز کمی لطف و احترام حسین
آتش و سنگ و چوب بود که ریخت            به سـرِ من زِ روی بـام حسین
سرِ هر کوچه چـشم آن اوباش            سوی من بود عَلَی‌الدَّوام حسین
مجـلـسِ بـزم! یا خـرابۀ سـرد!            بِدَهـم شـرحی از کـدام؟ حسین

به خـدا، خارجی به ما گـفـتـند
پیـش چـشمِ تو، ناسـزا گـفـتـنـد

یاد آن روزی كه من بوسه زدم بر آن گلو            با تو می‌گویم غم خود را برادر مو به مو

بسكه خوردم كعبِ نی از دشمن دین خدا            همچو زهرا مادرم می‌گیرم از قبرِ تو رو

می‌كشم خود را به خاك و می‌رسانم پیش‌ تو            بی‌رمق گشتم به دنبال سرِ تو كو به كو

گفته‌هایم بی‌شـمار و غـصه‌هایم بی‌عـدد            ای دلیلِ صبرِ من! برخـیز بهرِ گـفـتگو

دیدم از بالای مقتل خوردی از زین بر زمین            خیز و با رگ‌های حنجر از غم خنجر بگو

وای از آن وقتی که شمر آمد به سوی قتلگاه            چشم من شد با دو چشمِ بی‌حیایش رو به رو

هر چه می‌خواهی بخواه از من عزیزِ مادرم            لیكن احـوالِ رقـیـه دخـتـر زارت مجـو

زینب رسیـد کـشـتـه بـی‌سـر قـیـام کن            باز از رگ بریده به خواهـر سلام کن

در این سفر که حرمت من را نداشـتند            تـو الاقـل بـه پـیـری مـن احـتـرام کـن

آغوش تو قـرار دلـم بود از آن نخست            دستی بـرآر و صبـر مـرا مسـتـدام کن

من خـون گرم خویش حلال تو کرده‌ام            خواهی به شیشه افکن و خواهی به جام کن

نیمی زجان گرفته‌ای از من در آن غروب            برخیز و کـار نـیـمه خـود را تـمام کن

جـان داده‌ام ولـی نــخ مـعـجـر نـداده‌ام            برخیز و یک نظر به رخ نیل فـام کن

سـایـه نـدیــده ســایـه او را بـلـنـد شــو            خـورشـیـد را بـرای ربـابت حـرام کن

مـرهـم شدم برای هـمه مانـده‌ام خـودم            برخـیـز و زخـم‌هـای مـرا الـتـیـام کـن

هرگز نشد به اشک تو راضی شـوم ولی            ایـنـبار گـریه بر من و بـازار شـام کن

در میان عاشقان عطر حضورت می‌رسد            با ظهور اربعین بوی ظهورت می‌رسد

بیشتر از روز عاشورا به روز اربعـین            بر لبِ لب تشنگان جام طهورت می‌رسد

بسکه در ماه صفر عالم حسینی می‌شود            از مسیر کـربلا امـواج نـورت می‌رسد

با چه شوقی اهل ایمان راهـپیمایی کنند            کاروان در کاروان بوی عبورت می‌رسد

در تمام نوحه‌ها هـستی و نوحه می‌کنی            از میان شورها نجوای شورت می‌رسد

چیست موکبهای ما؟ میعادگاه وصل یار            ذی طُوی اینجاست، عطر کوهِ طورت می‌رسد

هیچکس اینجا ندارد حاجتی جز روی تو            دارد از ره روز مُوفورُ السُّرورت می‌رسد

یالثـارات الحـسـیـنت می‌شود نزدیکـتـر            نعـرۀ یا فـاطـمـه از راه دورت می‌رسد

گریۀ صبح و مسا کار خودش را کرده است            غم مخور یابن الحسن، فجرِ سُحورت می‌رسد

هرچه میخواهی بده فرمان، که ما آماده‌ایم            این، اَناالمهدی ست کز قلب صبورت می‌رسد

بـا کـلام نــافـذ تـو عـقـل‌ها کـامـل شـود            خطبه‌ای خوان، خود بگو فتح وُفورت می‌رسد

عمّه جـانت روی تلّ زینـبـیـه مـنـتـظـر            زینبیه پرسد از تو، کی ظهورت می‌رسد

نالـه از گـودال می‌آیـد که ایـنَ المنـتـقـم            انتقام انگار از اشک غـرورت می‌رسد

الـتـیام زخـم‌هـای چـارده مـعـصـوم کـو            انتقام زخـم پهلـو زخم صورت می‌رسد

مبريدم به مديـنه كه دل من خون است            همۀ هستی من كرب وبلا مدفون است

بگـذاريـد بـمانـم به روی خـاك حـسيـن            كه دلم چون بدن غرقه به خونش خون است

جان من خفته دراین خاك، خدا می‌داند            تاكه جان در بدنم هست دلم محزون است

حال من از نفـس سوخـتۀ من پـيـداست            شاهد آه دلم شب همه شب گردون است

پاره‌هـای جـگـرم ريخـتـه دراین وادی            گركه ازخون دلم دشت بلا گلگون است

به همان پيكر بی‌غسل وكفن، لاله صفت            خيمه ومنزل من دشت غم و هامون است

اُسوۀ صبرم و بعد از سفـر كوفه و شام            از كف صبر عـنان دل من بيرون است

عجبي نيست اگر جان بسپارم پس از اين            جان سپردن به ره عشق و وفا قانون است

ای«وفایی» به عـزای گُـل پـرپر شده‌ام            هركسی اشك نريزد به جهان مغبون است

ای ساربان به خیل اسیران تو جان بده            آن ره كه می‌رسد به حـسیـنم نـشان بده

بشـنـو صـدای زینب قـامت خـمـیـده را            ما را بـه دسـت قـافـلـه سـالارمـان بـده

گوید ربـابِ زار و پریـشان به زیرِ لب            مشتی ز خاكِ اصغـرِ شیـرین زبان بده

آیـد شـمـیـم كـرب و بـلا بـر مـشـامِ مـا            بر دل نـشـان ز اكـبـرِ تـازه جـوان بـده

دارد سـكـیـنـه زمـزمـۀ أیـنَ عَــمـی‌اش            گویـد مـرا بـه قـبـر عـمـویـم تـوان بـده

بهرِ خطابه، بزمِ عـزا، روضه‌های آب            یك بـاغِ یاس و لاله و برگِ خـزان بده

اینجا همان دیارِ عطش، دشت کربلاست            ما را به دست صاحبِ این کـاروان بده

بعد از چهل منزل رسیدم محضر تو            آورده‌ام پــیــراهـن و انـگــشـتـر تـو

احـساس دلـتـنگی نکردم در اسارات            آنـقـدر خـیـره بـوده‌ام سـمـت سـرِ تو

رفـتم که راه سرخ تو پـایـان نگـیـرد            جوشـید خونت در وجـود خـواهر تو

هرجا کتک خوردم به خود آرام گفتم            ای کـاش بود ایـنجـا امـیـر لشکر تو

هـرجا کـه آمـد تـازیـانـه بـر تن مـن            آمـد بـه یـادم زخــم‌هـای پـیـکــر تـو

من یک دل سیر از غمت گریه نکردم            تـرسـیدم از پـا در بـیـاید هـمـسر تـو

دائم دو دستش را تکان میداد و می‌گفت:            ای حـرمـله آتش بگـیـرد حـنـجـر تو

داداش، آوردم تــمــام کـــودکـــان را            امـا نـشـد تـا کـه بــیـایـد دخــتــر تـو

طـفـلـی تـمـام راه را بـا گــریـه آمـد            قـدش کــمـانـی بـود مـثـل مــادر تـو

بــه یـــاد آمـــد وداع آخــرت را            لب خشک و دو چشمانِ ترت را

زمـان شـســتـن قــبـر تـو بـا آب            گرفـتـند چـشم‌هـای خواهـرت را

*****************

دگر اینجا سرت بر نیزه‌ها نیست            خبر از زجر و خولی و جفا نیست

بـرادر، زیـنـبت شـرمـندۀ توست            رقـیـه دخـتـرت هـمراه ما نیست

*****************

رباب از ناله جـسمش آب می‌شد            کـنـار عـلـقــمـه بـی‌تـاب مـی‌شـد

به لب می‌گفت با سقـای عطشان            کجا بودی گـلـم سـیـراب می‌شد؟

*****************

خوشا سالی که سال بخت ما بود            دلـم مـهــمـان یــاری آشـنــا بـود

عـلـم بر دوش و بـا پـای بـرهـنه            مـسـیـرم از نجـف تا کـربـلا بود

*****************

تـنم درمانـده، روحـم مـبـتـلا شد            سـرای سـیـنـه‌ام مــاتـم سـرا شـد

رسیده اربعـین و وای از این دل            نـرفـتـن قـسـمتِ امـسـال مـا شـد

الله جــمـال پــنـج تـن را کـه کـشـیـد            از نـور جـمالشان، جهان گشت پدید
در بـیـن ائــمّــه، انـبــیــا، ذات خــدا            تنها به حـسـین، اربعـیـن را بخـشـید

در راه خدا گذشت از هستی خویش            ناموس اسیر و خود به گودال شهـید
جا دارد اگر در غـم او خـون ریـزد            هرکس که مصیبات عـظیمش بشنید
عـشّـاق، پـیـاده سـوی اربـاب رونـد            با یـاد سه سـاله‌ای که بر خـار دوید
این جمعیت از موسم حج بیشتر است            (تا کـور شود هرآن که نـتـواند دید)
شائـق، تو بگـو با مـدد فـاطـمه بـود            هـرآنکه به سـوی حـرم یـار رسـیـد

دوباره کرب وبلا، حال درهمی دارد            فضای غرق غم و،دشت مبهمی دارد

بـبـین که سـید سـجاد، با دلی خـونـین            کـنـار قـبـر پـدر، حـال درهـمـی دارد

رسیده قـافـلۀ غم، به دشت کرب وبلا            ز اشک، هر گل این باغ، شبنمی دارد

هنوز آب فرات از حسین شرمنده است            فرات زان لب خشکیده، زمزمی دارد

بـیا به بـزم عـزایی که زیـنـبـش دارد            که باحـسـین عزیز خود عـالـمی دارد

سکـیـنه قبر پدر را گرفته در آغـوش            بـرای درد دل خـویـش هـمـدمی دارد

رباب قـبـر علی را نـدیده است هنوز            نشـسته گوشه‌ای و ماتم و غـمی دارد

خدا گـواست که زهـرا سـیاه پوشـیـده            کـنـار زینب خـود، بزم مـاتـمـی دارد

عـنان گریه وفایی در اختیارش نیست            برای درد دلـش، فـرصت کـمی دارد